بغضی جانسوز

بزرگان ما نقل میکنند که « بشّار مکاری » میگفت : درکوفه به حضور امام صادق ـ علیه السلام ـ رفتم دیدم طبقی از خرمای« طبرزد » برای آن حضرت آورده بودند و از آن میخورد، به من فرمود : جلو بیا از این خرما بخور. عرض کردم : گوارا باد، قربانت گردم در راه می آمدم حادثه ای دیدم، غیرتم بجوش آمد و قلبم درد کرد و گریه گلویم را گرفت. حضرت ـ علیه السلام ـ فرمود : به حقّی که بر گردنت دارم جلو بیا و بخور، جلو رفتم و از خرما خوردم، آنگاه به من فرمود : اکنون چه حادثه ای دیدی؟ گفتم : در راه می آمدم یکی از مأمورین حکومت را دیدم که بر سر زنی میزند و او را به سوی زندان میبرد، و او با صدای بلند میگفت : به خدا و رسولش پناه میبرم ، و به غیر خدا و رسول، به هیچکس پناه نمیبرم. حضرت امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمود : چرا آن زن را میزد و به زندان میبرد؟ عرض کردم : از مردم شنیدم که پای آن زن لغزیده و به زمین افتاده بود، ودراین حین گفته بود : ای فاطمه! خدا آنان را که به تو ظلم کردند از رحمت خود دور سازد. ازین رو گماشتگان حکومت او را دستگیر کرده و میزدند. حضرت امام صادق ـ علیه السلام ـ تا این سخن را شنید، از خوردن خرما دست کشید، و گریه کرد به گونه ای که دستمال و محاسن شریف و سینه اش از اشک چشمانش تر شد، سپس فرمود : ای بَشّار! برخیز تا با یکدیگر به مسجد سهله برویم و برای نجات و آزادی آن بانو، دعا کنیم و از خدا بخواهیم که او را حفظ کند. بیت الاحزان ص 157 و158