بهار هشتم

اینک که در پگاه دمیدن هشتمین بهار، آسمان در کام زمین صبوحی سرور می ریزد و ملکوت بر تارک ملک عنبر و مشک می بیزد و زمان جان خویش را در این رستخیزَ ناگهان از گرد و غبار جهالت و نادانی می شوید. دست افشان و پای کوبان بر آستان ارادت سلطان خوبان هم نوا با مرغان قدس زمزمه می کنیم که:

اللهّمَ صَلّ عَلی عَلی بنْ موسَی الرّضا المرتَضی الامامِ التّقی النّقی و حُجّتکَ عَلی مَنْ فَوقَ الارْضَ و مَن تَحتَ الثری الصّدّیق الشَّهید صَلَوةَ کثیرَةً تامَةً زاکیَةً مُتَواصِلةً مُتَواتِرَةً مُتَرادِفَه کافْضَلِ ما صَلّیَتَ عَلی اَحَدٍ مِنْ اوْلیائِکَ