شوق مهدی

 الا یا ایّها المَهدی مدامَ الوَصل ناوِلها

که در دوران هجرانت بسی افتاد مشکلها

صبا از نکهت کویت نسیمی سوی ما آورد

ز سوز شعله شوقت چه تاب افتاد در دلها

چو نور مهر تو تابید بر دلهای مشتاقان

ز خود آهنگ حق کردند و بربستند محملها

دل بی بهره از مهرت حقیقت را کجا یابد

حق از آئینه رویت تجلی کرد بر دلها

به کوی خود نشانی ده که شوق تو محبان را

ز تقوی داد زاد ره، ز طاعت بست محملها

به حق سجاده تزیین کن مهل محراب و منبر را

که دیوان فلک صورت از آن سازند محفلها

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هائل

ز غرقاب فراق خود رهی بنما به ساحلها

اگر دانستمی کویت به سر میآمدم سویت

خوشا گر بودمی آگه ز راه و رسم منزلها

چو بینی حجت حق را به پایش جانفشان ای فیض

« مَتی ما تَلقِ مَن تَهوی، دَعِ الدُّنیا وَ أهمِلها »

                                                        ملا محسن فیض کاشانی (ره)