پای طلب

شاد چو خواهی دل ناشاد خویش

چند قدم پای طلب نه به پیش

خیز و بزن کشتی خود را به آب

یکسره تا ساحل ایمان شتاب

پای طلب خسته و رنجور کن

غیر علی از دل خود دور کن

کاش که لطفی بکند بوتراب

تا که شود ذره من آفتاب

ابر نگاهش چو ببارد دمی

تازه شود جان و تن آدمی

دست ولایت چو برآرد ز جیب

باز کند پرده ز مهروی غیب

هرکه بمیرد به سر کوی او

زنده شود از اثر بوی او