شهپر عشق

عقل میگفت : حسینا که تو در کرب و بلائی

عشق آهسته به من گفت : که نی در دل مائی

طائر عقل کجا بر سر کوی تو زند پر

که تو فانی زخودی گشتی و باقی به خدائی

راهبت قبله خود ساخت که ره یافت به جانان

جان فدای تو که هم قبله و هم قبله نمائی

عارفان هر چه بگشتند در آفاق و در انفس

خوشتر از تربت پاک تو ندیدند شفائی

گاه محراب نماز تو شود گودی مقتل

گاه بر منبر نی جامعه را راهنمائی

زیر خنجر ، سر نی ، تشت طلا ، مطبخ خولی

نشنیدیم جز از حق ز گلوی تو ندائی

سزد ای نیزه که بر کنگره عرش بنازی

که تو معراج سر خامس اصحاب کسائی

سر بلندست هرآن سر که بلندست سر نی

بر سر نی نبود منزل هر بی سر و پائی

تن ناپاک چه حاصل که بسر تاج جواهر

سر پر عشق و فضیلت چه زیان بر سر نائی

ماه را سیر منازل نبود هیچ شکستی

شمس را شب پره هرگز ندهد کسر ضیائی

جعفری ! شهپر عشق است که عالمگیر است

عشق دردیست که بالاتر از آن نیست دوائی

 

اثر طبع حضرت علامه مرحوم سید احمد جعفری قدس سره الشریف