بزم بی صفا

بر هم زنید یاران این بزم بی صفا را

مجلس صفا ندارد بی یار مجلس آرا

 

بی شاهدی و شمعی هرگز مباد جمعی

بی لاله شور نبود مرغان خوشنوا را

 

بی نغمة دف و چنگ مطرب به رقص ناید 

وجد سماع باید کز سر برد هوا را

 

جام مدام گلگون خواهد حریف موزون

بی می مدان تو میمون ، جام جهان نما را

 

بی سرو قد دلجو ی ، هرگز مجو لب جوی

بی سبزه خطش نیست آب روان گوارا

 

بی چین طرة یار ، تاتار کم زیک تار

بی موی او به موئی هرگز مخر ختا را

 

بی جامی و مدامی هرگز نپخته خامی

تاکی به تلخکامی سر می بری نگارا

 

از دولت سکندر بگذر ، برو طلب کن

با پای همت خضر ، سر چشمة بقا را

 

بر دوست تکیه باید ، بر خویشتن نشاید

موسی صفت بیفکن از دست خود عصارا

 

بیگانه باش از خویش و زخویشتن میندیش

جز آشنا نبیند دیدار آشنا را

 

پروانه وش ز آتش هرگز مشو مشوش

دانند اهل دانش عین بقا ، فنا را

 

داروی جهل خواهی بطلب ز پادشاهی

کاقلیم معرفت را امروز اوست دارا

 

عنوان نسخه ی غیب ، سر کتاب لاریب

عکس مقدس از عیب ، محبوب دلربا را

 

آیینة تجلی ، معشوق عقل کلی

سرمایة تسلی ، عشاق بینوا را

 

اصل اصیل عالم ، فرع نبیل خاتم

فیض نخست اقدم ، سر عیان خدا را

 

در دست قدرت او ، لوح قدر زبونست

با کلک همت او ، وقعی مده قضا را

 

ای هدهد صبا گوی ، طاووس کبریا را

بازا که کرده تاریک ، زاغ و زغن فضا را

 

ای مصطفی شمایل ، وی مرتضی فضایل

وی احسن الدلائل ، یاسین و طا و ها را

 

ای منشی حقایق ، وی کاشف دقایق

فرماندة خلایق ، رب العلی علی را

 

ای کعبة حقیقت ، وی قبلة طریقت

رکن یمان ایمان ، عین الصفا صفا را

 

ای رویت آیة نور ، وی نور وادی طور

سر حجاب مستور ، از رویت آشکارا

 

ای معدلت پناهی هنگام دادخواهی

اورنگ پادشاهی ، شایان بود شما را

 

انگشتر سلیمان شایان اهرمن نیست

کی زیبد اسم اعظم ، دیو و دد و دغا را

 

ای هر دل از تو خرم ، پشت و پناه عالم

بنگر دچار صد غم ، یک مشت بینوا را

 

ای رحمت الهی دریاب مفتقر را

شاها به یک نگاهی بنواز این گدارا

 

اثر طبع مرحوم علامه شیخ محمد حسین غروی اصفهانی ( قدس سره )