آیه های سرخ ـ وعده ای پا برجا

 

 

آیه های سرخ ـ وعده ای پابرجا

 

حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الْقُرَشِیُّ الرَّزَّازُ قَالَ حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْخَطَّابِ عَنْ مُوسَى بْنِ سَعْدَانَ الْحَنَّاطِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ قَاسِمِ الْحَضْرَمِیِّ عَنْ صَالِحِ بْنِ سَهْلٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ـ علیه السلام ـ فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ * وَ قَضَیْنا إِلی بَنِی إِسْرائِیلَ فِی الْکِتابِ لَتُفْسِدُنَّ فِی الْأَرْضِ مَرَّتَیْنِ وَ لَتَعْلُنَّ عُلُواً کَبِیراً * فَإِذا جاءَ وَعْدُ أُولاهُما بَعَثْنا عَلَیْکُمْ عِباداً لَنا أُولِی بَأْسٍ شَدِیدٍ فَجاسُوا خِلالَ الدِّیارِ وَ کانَ وَعْداً مَفْعُولًا * قَالَ قَتْلُ أَمِیرِ الْمُؤمِنِینَ ـ علیه السلام ـ وَ طَعْنُ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ ـ علیهما السلام ـ * وَ لَتَعْلُنَّ عُلُوًّا کَبِیراً * قَتْلُ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ـ علیهما السلام ـ * فَإِذا جاءَ وَعْدُ أُولاهُما * قَالَ إِذَا جَاءَ نَصْرُ الْحُسَیْنِ ـ علیه السلام ـ * بَعَثْنا عَلَیْکُمْ عِباداً لَنا أُولِی بَأْسٍ شَدِیدٍ فَجاسُوا خِلالَ الدِّیارِ * قَوْماً یَبْعَثُهُمْ اللَّهُ قَبْلَ قِیَامِ الْقَائِمِ ـ عجل الله تعالی فرجه الشریف ـ لَا یَدَعُونَ وَتْراً لآِلِ مُحَمَّدٍ إِلَّا أَحْرَقُوهُ   * وَ کانَ وَعْداً مَفْعُولًا * ... محمّد بن جعفر قرشى رزّاز مى‏گوید : محمّد بن حسین بن ابى الخطّاب ، از موسى بن سعدان حنّاط ، از عبد اللّه بن قاسم حضرمى ، از صالح بن سهل از ابى عبد اللّه ـ علیه السّلام ـ نقل نموده که آن حضرت در ذیل آیه شریفه * وَ قَضَیْنا إِلى بَنِی إِسْرائِیلَ فِی الْکِتابِ لَتُفْسِدُنَّ فِی الْأَرْضِ مَرَّتَیْنِ * فرمودند : مقصود از مرّتین یکى قتل و شهید نمودن امیر المؤمنین ـ علیه السّلام ـ بوده و دیگرى طعن و زخم زبان‏هائى بود که به حسن بن على ـ علیهما السّلام ـ زده شد ؛ و مراد از * وَ لَتَعْلُنَّ عُلُوًّا کَبِیراً * شهادت حسین بن على ـ علیهما السّلام ـ است و منظور از * فاذا جاء و عدا اولیهما * اینست که وقتى فرا رسید زمان خون خواهى حضرت امام حسین ـ علیه السّلام ـ و یارى کردن آن جناب و تفسیر* بَعَثْنا عَلَیْکُمْ عِباداً لَنا أُولِی بَأْسٍ شَدِیدٍ فَجاسُوا خِلالَ الدِّیارِ * اینست که خداوند متعال قبل از قیام قائم ـ عجل الله تعالی فرجه الشریف ـ گروهى را بر انگیزد که آنها احدى را بر آل محمّد ـ صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ـ وانگذارند مگر آنکه او را آتش مى‏زنند و این وعده خدا حتما بوقوع مى‏پیوندد. کامل الزیارات ، باب 18، حدیث اول.

 

دوازده بند محتشم کاشانی ـ بند سوم

 

کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی

وین خرگه بلند ستون بیستون شدی

کاش آن زمان درآمدی از کوه تا به کوه

سیل سیه که روی زمین قیرگون شدی

کاش آن زمان ز آه جهان سوز اهل بیت

یک شعله برق خرمن گردون دون شدی

کاش آن زمان که این حرکت کرد آسمان

سیمابوار گوی زمین بی سکون شدی

کاش آن زمان که پیکر او شد درون خاک

جان جهانیان همه از تن برون شدی

کاش آن زمان که کشتی آل نبی شکست

عالم تمام غرقه دریای خون شدی

گر انتقام آن نفتادی بروز حشر

با این عمل معامله دهر چون شدی

 

آل نبی چو دست تظلم برآورند

ارکان عرش را به تلاطم درآورند

قبله حسن

قبلة حُسن

 

قال رسول الله ـ صلی الله علیه و آله ـ : مَنْ اَحَبَّ أنْ یَنْظُر الی اَحَبِ اَهَلِ الارضِ اِلی اَهْلِ اسماء فَلْیَنظُر اِلی الحُسین ـ علیه السلام ـ ... رسول اکرم ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمودند : کسی که میخواهد که محبوب ترین فرد روی زمین نزد اهل آسمان را ببیند ، باید به حسین ـ علیه السلام ـ نگاه کند. بحار الانوار، ج 43 ، ص 297.

باران مهر

باران مهر

قال الامام الصادق ـ علیه السلام ـ : جاءَ اَهلُ الکوفه اِلی علیٍّ ـ علیه السلام ـ  فَشَکُوا الیهِ أمساکَ الْمَطَر ... حضرت امام جعفر صادق ـ علیه السلام ـ فرمودند : روزی مردم کوفه به حضور امیر مومنان ـ علیه السلام ـ آمده و از نیامدن باران شکایت کردند و از ایشان خواستند تا برای آمدن باران دعا فرمایند ، حضرت به فرزند گرامیش حضرت امام حسین ـ علیه السلام ـ فرمودند تا برای آمدن باران دعا نماید ، حضرت بپا خواست و اقدام بدعا نمود ، هنوز دعای ایشان به پایان نرسیده بود که باران شدیدی باریدن گرفت ، به گونه ای که مردم از کنترل سیلاب عاجز ماندند. بحار الانوار، ج 44 ، ص 187.

جلوات حسینی

والشمس ، قسم به روی نیکوی حسین

و اللیل ، سواد طره موی حسین

آن سوره که بی بسمله در قرآن است

بسم الله آن ، هلال ابروی حسین

جوهری

قتیل الله الاعظم

السلام علیک یا قتیل الله و ابن قتیله

قال الامام الباقر ـ علیه السلام ـ : اِنّ الحُسَیْنَ صاحِبَ کَربَلا قُتِلَ مَظْلوماً  مَکروباً عَطْشانا لَهفاناً ، فآلَی اللّه عَزَّ وَجلّ عَلی نَفْسِهِ اَن لا یاتیَهُ لَهفانٌ و لا مَکروبٌ و لا مُذنِبٌ و لا مَغمومٌ و لا عَطشانٌ و لا مَنْ بِهِ عاهَهٌ ثُمَّ دَعا عِندَهُ و تَقَرَّبَ بِالحُسَیْنِ بنِ عَلی ـ علیه السلام ـ اِلَی اللّه عَزَّ وَجَلَّ إلاّ نَفَّسَ اللّه کُرْبَتَهُ وَ اَعطاهُ مَسأَلَتَهُ و غَفَرَ ذَنْبَهُ وَ مَدَّ فی عُمُرِهِ وَ بَسَطَ فی رِزقِهِ فَاعتَبِروا یا اُولِی الَابْصار ... امام باقر ـ علیه السلام ـ : حسین ـ علیه السلام ـ بزرگ مرد کربلا ، مظلوم و رنجیده خاطر و لب تشنه و مصیب زده به شهادت رسید. پس خداوند به ذات خود قسم یاد کرد که هیچ مصیبت زده و رنجیده خاطر و گنهکار و اندوهناک و تشنه ای و هیچ بَلا دیده ای به خدا روی نمی آورد و نزد قبر حسین ـ علیه السلام ـ دعا نمی کند و آن حضرت را به درگاه خدا شفیع نمی سازد ، مگر این که خداوند ، اندوهش را برطرف و حاجاتش را برآورده می کند و گناهش را می بخشد و عمرش را طولانی و روزی اش را گسترده می سازد ؛ پس ای اهل بینش درس بگیرید. بحارالأنوار، ج101، ص46، ح 5.

                         

دوازده بند محتشم کاشانی ـ بند دوم

 

کشتی شکست خورده طوفان کربلا

در خاک و خون طپیده میدان کربلا

گر چشم روزگار بر او زار میگریست

خون میگذشت از سر ایوان کربلا

نگرفت دست دهر گلابی به غیر اشک

زآن گل که شد شکفته به بستان کربلا

از آب هم مضایقه کردند کوفیان

خوش داشتند حرمت مهمان کربلا

بودند دیو و دد همه سیراب و میمکید

خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا

زان تشنگان هنوز به عیوق میرسد

فریاد العطش ز بیابان کربلا

آه از دمی که لشگر اعدا نکرد شرم

کردند رو به خیمه سلطان کربلا

 

آن دم فلک بر آتش غیرت سپند شد

کز خوف خصم در حرم افغان بلند شد

شور سرخ

شور سرخ

 

قال الحسین ـ علیه السلام ـ للحر بن یزید : لیس شأنی شأن من یخاف الموت ، ما اهون الموت علی سبیل نیل العز و احیاء الحق ... افبالموت تخوفنی ، هیهات طاش سهمک و خاب ظنک ، لست اخاف الموت ، ان نفسی لأکبر من ذلک و همتی لأعلی من أن أحمل الضیم خوفا من الموت و هل تقدرون علی اکثر من قتلی؟ ... امام حسین ـ علیه السلام ـ به حر می فرمایند : من آن نیستم که از مرگ بترسم ، هر مرگی در راه رسیدن به عزت و احیای حق چه آسان است ... آیا از مرگم بیم می دهی؟ هیهات که نشانت نگرفت و پندارت ناکام ماند ، من از مرگ نمی هراسم ، روحم برتر و همتم والاتر از آن است که از بیم مرگ زیر بار ستم بروم ، آیا شما به بیشتر از کشتن من توان دارید؟ . احقاق الحق11، ص601 ؛ موسوعۀ کلمات الامام الحسین ، ص360.

دوازده بند محتشم کاشانی ـ بند اول

یا رحمه الله الواسعه

 

باز این چه شورش است که در خلق عالم است

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین

بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است

این صبح تیره باز دمید از کجا کزو

کار جهان و خلق جهان جمله در هم است

گویا طلوع میکند از مغرب آفتاب

کاشوب در تمامی ذرات عالم است

گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست

این رستخیز عام که نامش محرم است

در بارگاه قدس که جای ملال نیست

سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

جن و ملک بر آدمیان نوحه میکنند

گویا عزای اشرف اولاد آدم است

 

خورشید آسمان و زمین نور مشرقین

پرورده کنار رسول خدا حسین

قتلگاه بنی فاطمه

 مصرع العشاق

قالَ السجّادُ ـ علیه السّلام ـ :

اِنّی لَمْ اَذْکُرْ مَصْرَعَ بَنی فاطِمَهَ اِلاّ خَنَقَتْنی لِذلِکَ عَبْرَهً ... امام سجاد ـ علیه السّلام ـ فرمود : من هرگز شهادتِ فرزندان فاطمه ـ علیها السّلام ـ را به یاد نیاوردم ، مگر آنکه بخاطر آن ، چشمانم اشکبار گشت .بحارالانوار ، ج 46 ، ص 109.