خاک بهشت

خاک بهشت

 

عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ـ علیه السلام ـ قَالَ إِنَّ جَبْرَئِیلَ أَتَى رَسُولَ اللَّهِ ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ وَ الْحُسَیْنُ ـ علیه السلام ـ یَلْعَبُ بَیْنَ یَدَیْهِ فَأَخْبَرَهُ أَنَّ أُمَّتَهُ سَتَقْتُلُهُ ، قَالَ : فَجَزِعَ رَسُولُ اللَّهِ ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ فَقَالَ : أَلَا أُرِیکَ التُّرْبَهَ الَّتِی یُقْتَلُ فِیهَا ، قَالَ : فَخَسَفَ مَا بَیْنَ مَجْلِسِ رَسُولِ اللَّهِ ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ إِلَى الْمَکَانِ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ الْحُسَیْنُ ـ علیه السلام ـ حَتَّى الْتَقَتَا الْقِطْعَتَانِ فَأَخَذَ مِنْهَا وَ دُحِیَتْ فِی أَسْرَعَ مِنْ طَرْفَهِ عَیْنٍ فَخَرَجَ وَ هُوَ یَقُولُ طُوبَى لَکِ مِنْ تُرْبَهٍ وَ طُوبَى لِمَنْ یُقْتَلُ حَوْلَکِ ... از ابى بصیر منقولست که حضرت ابى عبد اللّه ـ علیه السّلام ـ فرمودند : جبرئیل نزد پیامبر اکرم ـ صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ـ آمد در حالى که حضرت سید الشهداء ـ علیه السّلام ـ در مقابل آن حضرت بازى مى‏کرد پس به رسول خدا ـ صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ـ خبر داد که عنقریب امّت شما حسین ـ علیه السّلام ـ را خواهند کشت. امام صادق ـ علیه السّلام ـ در ادامه فرمودند : پیامبر اکرم ـ صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ـ از این خبر به جزع و ناله آمدند. جبرئیل به محضر مبارک ایشان عرضه داشت : آیا مایل هستید سرزمینى که حسین ـ علیه السّلام ـ در آن کشته مى‏شود به شما نشان دهم؟ در این هنگام فاصله بین مکان رسول خدا ـ صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ـ و جایى که حضرت سیّد الشّهداء ـ علیه السّلام ـ در آن کشته شدند فرو رفته بطورى که دو مکان مزبور با هم ملاقات کرده سپس حضرت مقدارى از تربت و خاک آن مکان را برداشتند و سریع‏تر از چشم به هم زدن زمین گسترده شد پس جناب رسول خدا ـ صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ـ از آن مکان خارج شده در حالى که مى‏فرمودند : خوشا به تو از خاکى که داراى، خوشا به حال کسى که در اطراف و حوالى تو کشته می‏شود.

دوازده بند محتشم کاشانی ـ بند دوازدهم

ای چرخ غافلی که چه بیداد کرده ای

وز کین چها درین ستم آباد کرده ای

بر طعنت این بس است که با عترت رسول

بیداد کرده خصم و تو امداد کرده ای

ای زاده زیاد نکرده ست هیچ گه

نمرود این عمل که تو شداد کرده ای

کام یزید داده ای از کشتن حسین

بنگر که را به قتل که دلشاد کرده ای

بهر خسی که بار درخت شقاوتست

در باغ دین چه با گل و شمشاد کرده ای

با دشمنان دین نتوان کرد آن چه تو

با مصطفی و حیدر و اولاد کرده ای

حلقی که سوده لعل لب خود نبی بر آن

آزرده اش به خنجر بیداد کرده ای

 

ترسم تو را دمی که به محشر برآورند

از آتش تو دود به محشر درآورند

 

پرواز در ملکوت

پرواز در ملکوت

 

عَنْ ثَابِتِ بْنِ أَبِی صَفِیَّه الثُّمَالِیِّ قَالَ : نَظَرَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ سَیِّدُ الْعَابِدِینَ ـ علیهما السلام ـ إِلَی عُبَیْدِ اللَّهِ بْنِ الْعَبَّاسِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ـ علیهم السلام ـ فَاسْتَعْبَرَ ، ثُمَّ قَالَ : مَا مِنْ یَوْمٍ أَشَدَّ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ ـ صلی الله علیه و آله وسلم ـ مِنْ یَوْمِ أُحُدٍ قُتِلَ فِیهِ عَمُّهُ حَمْزَهُ بْنُ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ أَسَدُ اللَّهِ وَ أَسَدُ رَسُولِهِ وَ بَعْدَهُ یَوْمَ مُؤْتَهَ قُتِلَ فِیهِ ابْنُ عَمِّهِ جَعْفَرُ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ، ثُمَّ قَالَ : وَ لَا یَوْمَ کَیَوْمِ الْحُسَیْنِ ـ علیه السلام ـ ازْدَلَفَ إِلَیْهِ ثَلَاثُونَ أَلْفَ رَجُلٍ یَزْعُمُونَ أَنَّهُمْ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّه کُلٌّ یَتَقَرَّبُ إِلَی اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ بِدَمِهِ وَ هُوَ بِاللَّهِ یُذَکِّرُهُمْ فَلَا یَتَّعِظُونَ حَتَّی قَتَلُوهُ بَغْیاً وَ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً ، ثُمَّ قَالَ : رَحِمَ اللَّهُ الْعَبَّاسَ ـ علیه السلام ـ فَلَقَدْ آثَرَ وَ أَبْلَی وَ فَدَی أَخَاهُ بِنَفْسِهِ حَتَّی قُطِعَتْ یَدَاهُ فَأَبْدَلَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ بِهِمَا جَنَاحَیْنِ یَطِیرُ بِهِمَا مَعَ الْمَلَائِکَِهِ فِی الْجَنَّهِ کَمَا جَعَلَ لِجَعْفَرِ بْنِ أَبِی طَالِبٍ وَ إِنَّ لِلْعَبَّاسِ ـ علیه السلام ـ عِنْدَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ مَنْزِلَهً یَغْبِطُهُ بِهَا جَمِیعُ الشُّهَدَاءِ یَوْمَ الْقِیَامَهِ ... از ثابت بن ابی صفیه منقول است که : حضرت امام سید الساجدین  ـ علیه السلام ـ به عبیدالله ابن عباس ـ علیه السلام ـ نظر فرمودند و گریستند سپس فرمودند : هیچ روزی سخت تر از روز اُحُد که حمزه عموی پیامبر ـ صلی الله علیه و آله وسلم ـ در آن روز به شهادت رسید برای رسول گرامی اسلام ـ صلی الله علیه و آله وسلم ـ نبود و پس از آن روز موته که درآن پسر عموی ایشان جعفر ابن ابی طالب به شهادت رسید ، سپس حضرت ـ علیه السلام ـ فرمودند : هیچ روزی چون روز حضرت سید الشهداء ـ علیه السلام ـ نبوده و نیست که سی هزار مرد جنگی به سویش هجوم آورده و می پنداشتند که ازین امتند و با این پندار با خون او به خداوند عز وجل تقرب میجستند و او ایشان را بخدا متذکر میشد اما ایشان ـ لعنهم الله جمیعاً ـ متذکر نمیشدند تا آنکه او را از روی ظلم و عدوان به شهادت رسانیدند ، سپس امام ـ علیه السلام ـ فرمودند : خدا رحمت کند عباس فرزند علی ابن ابیطالب ـ علیهم السلام ـ را که ایثار کرد و برادر خود را بر خود مقدم داشت و جان خود را سپر بلای برادرش نمود تا دو دستش قطع شد پس خداوند عزوجل در ازای آن به او ـ علیه السلام ـ دو بال چون بالهای جعفر ابن ابیطالب عطاء نمود که با آن بالها همدوش ملائکه در بهشت پرواز میکند و براستی که برای عباس ـ علیه السلام ـ نزد خداوند متعال منزلتی است که جمیع شهداء در هنگامه رستاخیز به آن منزلت غبطه میخورند. بحارالانوار ، ج44 ، ص298.

         

یا کاشف الکرب عن وجه الحسین

شمع شهداء

 

آنگاه که در هنگامه رستاخیز کار بر مردمان شدت می یابد رسولخدا ـ صلی الله علیه و آله وسلم ـ امیر مؤمنان علی ـ علیه السلام ـ را به محضر مبارک ام الائمه حضرت فاطمه زهراء ـ سلام الله علیها ـ جهت حضور برای شفاعت امت می فرستند ، پس امیر مؤمنان ـ علیه السلام ـ به آن مخدره می فرماید : یا فاطمه ـ سلام الله علیها ـ ما عندک من اسباب الشفاعه و ما ادخرت لأجل هذا الیوم الذی فیه الفزع الاکبر؟ فتقول فاطمه ـ سلام الله علیها ـ  : کفانا لأجل هذا مقام الیدان المقطوعتان من بنی العباس ... یا فاطمه ـ سلام الله علیها ـ  از اسباب شفاعت نزد شما چیست و برای این هنگامه که ترس و اضطراب در آن شدت یافته چه ذخیره نموده اید؟ حضرت فاطمه ـ سلام الله علیها ـ در پاسخ می فرمایند : یا امیر المؤمنین ـ علیه السلام ـ دو دست قطع شدة فرزندم عباس برای این فزع اکبر ما را کفایت مینماید. به نقل از: معالی السبطین ج1 ، ص452.

ای ماه بنی هاشم خورشید لقا عباس

ای نور دل حیدر شمع شهداء عباس

از درد و غم ایام من رو به تو آوردم

دست من مسکین گیراز بهرخدا عباس

دوازده بند محتشم کاشانی ـ بند یازدهم

خاموش محتشم که دل سنگ آب شد

بنیاد صبر و خانه طاقت خراب شد

خاموش محتشم که از این حرف سوزناک

مرغ هوا و ماهی دریا کباب شد

خاموش محتشم که از این شعر خون چکان

در دیده اشک مستمعان خون ناب شد

خاموش محتشم که از این نظم گریه خیز

روی زمین به اشک جگرگون کباب شد

خاموش محتشم که فلک بس که خون گریست

دریا هزار مرتبه گلگون حباب شد

خاموش محتشم که بسوز تو آفتاب

از آه سرد ماتمیان ماهتاب شد

خاموش محتشم که ز ذکر غم حسین

جبریل را ز روی پیمبر حجاب شد

 

تا چرخ سفله بود خطائی چنین نکرد

بر هیچ آفریده جفائی چنین نکرد

نفس مطمئنه

آیه های سرخ ـ نفس مطمئنه

 

عَنْ دَارِمِ بْنِ فَرْقَدٍ قَالَ : قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ـ علیه السلام ـ اقْرَؤُا سُورَهَ الْفَجْرِ فِی فَرَائِضِکُمْ وَ نَوَافِلِکُمْ فَإِنَّهَا سُورَهُ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ـ علیه السلام ـ وَ ارْغَبُوا فِیهَا رَحِمَکُمُ اللَّهُ تَعَالَی ، فَقَالَ : لَهُ أَبُو أُسَامَهَ وَ کَانَ حَاضِرَ الْمَجْلِسِ وَ کَیْفَ صَارَتْ هَذِهِ السُّورَهُ لِلْحُسَیْنِ ـ علیه السلام ـ خَاصَّهً ، فَقَالَ : أَ لَاتَسْمَعُ إِلَی قَوْلِهِ تَعَالَی * یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ ... * الْآیَهَ إِنَّمَا یَعْنِی الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ـ علیه السلام ـ فَهُوَ ذُو النَّفْسِ الْمُطْمَئِنَّهِ الرَّاضِیَهِ الْمَرْضِیَّهِ وَ أَصْحَابُهُ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ هُمُ الرَّاضُونَ عَنِ اللَّهِ یَوْمَ الْقِیَامَهِ وَ هُوَ رَاضٍ عَنْهُمْ وَ هَذِهِ السُّورَهُ فِی الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ـ علیه السلام ـ وَ شِیعَتِهِ وَ شِیعَهِ آلِ مُحَمَّدٍ ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ خَاصَّهً مَنْ أَدْمَنَ قِرَاءَهَ وَالْفَجْرِ کَانَ مَعَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ـ علیه السلام ـ فِی دَرَجَتِهِ فِی الْجَنَّهِ إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ ... از حضرت امام جعفر صادق ـ علیه السلام ـ نقل شده است که حضرت فرمودند : سورة مبارکة فجر را در نمازهای واجب و مستحب خویش بخوانید که آن سوره حضرت سید الشهداء ـ علیه السلام ـ است و به آن رغبت نشان دهید تا خداوند متعال بر شما رحمت خویش را بگستراند ... پس شخصی که در مجلس حاضر بود از امام ـ علیه السلام ـ سئوال نمود که : چگونه این سوره مختص حضرت سیدالشهداء ـ علیه السلام ـ شده است؟ ؛ امام ـ علیه السلام ـ در پاسخ فرمودند که : آیا به فرمایش خداوند متعال که میفرماید : *  یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ ... * گوش نسپرده اید یقیناً یعنی حسین ابن علی ـ علیهما السلام ـ او دارای نفس مطمئنة راضیه و مرضیه است و اصحابش از آل محمد ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ در روز قیامت از خداوند متعال راضی اند و خداوند متعال نیز ازیشان راضی ست و این سوره مختص به سید الشهداء ـ علیه السلام ـ و شیعیان او و شیعیان آل محمد ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ می باشد و هر آنکس که بر خواندن این سوره مداومت نماید در بهشت و در درجة آنحضرت با او همنشین خواهد بود بدرستی که خداوند متعال عزیز و حکیم است. بحارالانوار ج44 ، ص218 و 219.

 

ان فی الجنه نهرا من لبن

 ای رخت مظهر اسماء و صفات

همه شاهان ز تجلی تو مات

در دهان تو بود آب حیات

تشنه لب جان بسپاری به فرات

 

ان فی الجنه نهرا من لبن

لعلی و حسین و حسن

 

خون هویداست ز رخساره تو

قدسیان چاکر و غم خواره تو

نغمه خوانند ز گهواره تو

این چه لطفی شده درباره تو

 

ان فی الجنه نهرا من لبن

لعلی و حسین و حسن

 

مرحبا بر قد مردانه تو

حبذا همت فرزانه تو

دو جهان گشته عزا خانه تو

کربلا منزل کاشانه تو

 

ان فی الجنه نهرا من لبن

لعلی و حسین و حسن

دوازده بند محتشم کاشانی ـ بند دهم

 

کای مونس شکسته دلان حال ما ببین

ما را غریب و بی کس و بی آشنا ببین

اولاد خویش را که شفیعان محشرند

در ورطه عقوبت اهل جفا ببین

در خلد بر حجاب دو کون آستین فشان

واندر جهان مصیبت ما بر ملا ببین

نی نی ورا چو ابر خروشان به کربلا

طغیان سیل فتنه و موج بلا ببین

تن های کشتگان همه در خاک و خون نگر

سرهای سروران همه بر نیزه ها ببین

آن سر که بود بر سر دوش نبی مدام

یک نیزه اش ز دوش مخالف جدا ببین

آن تن که بود پرورشش در کنار تو

غلطان به خاک معرکه کربلا ببین

 

یا بضعه الرسول ز ابن زیاد داد

کو خاک اهل بیت رسالت به باد داد

حریم ملکوت

حریم ملکوت

 

قال ابوعبدالله ـ علیه السلام ـ : ان الله اتخذ کربلا حرما آمنا مبارکا قبل أن یتخذ مکه حرما ... حضرت امام جعفر صادق ـ علیه السلام ـ فرمودند : به راستی که خداوند متعال کربلا را حرم امن و با برکت قرار داد پیش از آنکه مکه را حرم قرار دهد. کامل الزیارات ، ص267 ؛ بحارالانوار، ج 98 ، ص110.

شرف تشرف

شرف تشرف

 

قال ابوعبدالله ـ علیه السلام ـ : لیس من ملک فی السموات و الأرض الا یسألون الله تبارک و تعالی أن یؤذن لهم فی زیاره الحسین ـ علیه السلام ـ ففوج ینزل و فوج یعرج ... امام صادق ـ علیه السلام ـ فرمود : هیچ فرشته ای در آسمانها و زمین نیست مگر خواستار آنست که خداوند متعال به او رخصت دهد تا به زیارت حضرت سید الشهداء ـ علیه السلام ـ مشرف شود ، چنین است که همواره فوجی از فرشتگان به کربلا فرود آیند و فوجی دیگر عروج کنند و از آنجا اوج گیرند. مستدرک الوسائل ، ج10، ص244 ؛ به نقل از کامل الزیارات ص114.