خداوندا منورّ کن دلم را
مبدلّ کن ز نو آب و گلمرا
شراب حبّ خود در جام دل ریز
و زو هنگامه در عالم برانگیز
دو چشمم روشن از نور دلم ساز
که تا پیوسته بر رویت شود باز
نه بینم غیر رویت در مجالی
نیابم هیچ جائی از تو خالی
درون دل شعاعی ده زنورت
که تا لذتّ برم من از حضورت
حضوری بی من و بی ما کرم کن
ز لطفت دوزخ دل چون ارم کن
بهشتی بخش از نور جمالت
که من جاوید مانم با خیالت
ای کرمت هم نفسِ بی کسان
جز تو کسی نیست کسِ بی کسان
بی کسم و هم نفسِ من تویی
رو به که آرم که کسِ من تویی
ای زجمال تو جهان غرق نور
نور بطون تو حجابِ ظهور
کون و مکان مظهرِ نورِ تواند
جمله جهان محضِ ظهور تواند
در دل هر ذره بود سیرِ تو
نیست درین پرده کسی غیرِ تو
ما همه هیچیم تویی هرچه هست
جز تو کسی نیست به بالا و پست
جز تو همه فانی و باقی تویی
بزمِ بقا را می و ساقی تویی
ای دو جهان محو تماشای تو
جز تو کسی نیست شناسای تو
کیست که قایل به ثنای تونیست
کیست که مایل به لقای تو نیست
ما همه مشغول ثنای توایم
واله و مشتاقِ لقای توایم
روزنِ جان بر دلِ ما باز کن
دیدۀ ما را صدفِ راز کن
