آن خانه سوخت

تا در بیت الحرم از آتش بیگانه سوخت

کعبه ویران شد حرم از سوز صاحب خانه سوخت

شمع بزم آفرینش با هزاران اشک و آه

شد چنان کزدود آهش سینه ی کاشانه سوخت

آتشی در بیت معمور ولایت شعله زد

تا ابد زان شعله هر معموره ی ویرانه سوخت

آه از آن پیمان شکن کز کینه ی خم غدیر

آتشی افروخت تا هم خم و هم پیمانه سوخت

لیلی حسن قدم چون سوخت از سر تا قدم

همچو مجنون عقل رهبر را دل دیوانه سوخت

گلشن فرخ فرِ توحید آندم شد تباه

کز سموم شرک، آن شاخ گل فرزانه سوخت

گنج علم و معرفت شد طعمه ی افعی صفت

تا که از بیداد دونان گوهر یک دانه سوخت

کرکس دون پنجه زد بر روی طاوس ازل

عالمی از حسرت آن جلوه مستانه سوخت